Refleksjonsnotat

Då var det til å skriva på det sista innlegget for i år. Og kva kan eg sei.... Min angst for pedagogikk var jo latterlig. Dette var ikkje eit veldig tungt fag. Det var eit veldig interessant fag. Eg føler at eg har lært mykje om meg sjølv, om andre og om samspelet mellom oss. Kva skal ein sjå etter når ein arbeider i skulen? Kva faresignaler skal ein leggjer merke til, kven treng kva hjelp, og mi eiga rolle i alt dette? Det er ikkje enkelt å vere elev i dag. Det er mykje ein skal forhalde seg til, og dersom ein ikkje er så veldig strukturert, kan dette vere ei voldsom utfordring. Det er viktig å hugse på at alle elevar er ulike, og at ein tek hensyn til det. Samarbeid på lærarteam er og veldig viktig. Dess betre samarbeidet er, dess betre vert undervisninga. Trivsel er ein viktig faktor, både som elev og som lærar.

Skulekvardagen i dag er veldig annleis enn den var for 20 år sidan. Respekten for lærarar har glidd litt ut. Og respekten elevane i mellom, er nokon stader ikkjeeksisterande. Dette er noko som det kan arbeidast mykje med, men då må det ikkje berre skje på skulen. Ein må tenkje over korleis ein snakkar til kvarandre i det daglege. Og korleis ein snakkar om andre. Dette må byrje i kvar enkelt av oss, og det må byrje i heimen. Kanskje kan me ein gong i tida få gjennsidig respekt mellom alle. Kankje er dette ynskjetenkning, men det kan like gjerne vere reelt. Ta det litt til ettertanke og tenk over det.

Eg har fått mange spørsmål frå folk eg kjenne den siste tida om kvifor eg vil verte lærar. Det er jo eit yrke som er sklidd sånn ut, meiner dei. Dette har eg tenkt mykje på, og eg har funnet ut svaret. Grunnen til at eg vil verte lærar, er fordi eg passar inn i yrket. Det er som Inge Eidsvåg har sagt eit kall. Eg har visst sidan eg var liten at eg ville arbeide med menneskjer. Men eg visste ikkje i kva livsfase i livet eg ville arbeide med dei. Dette var vel og grunnen til at eg byrja i mi tid på sjukepleien. Eg fann etterkvart ut at eg ikkje ville arbeide med sjuke menneskjer, eller menneskjer i sluttfasen av livet. Eg ville arbeide i den andre enden. Eg ville vere med på byrjinga. Eg ville vere med å forme menneskjene rundt meg.

Eg er kjend for å vere ein humørspredar i venneflokken. Eg sprer godt humør gjennom MOT arbeidet mitt. Og eg vil spre godt humør på skulen. Eg har ikkje noko stor drøm her i livet, men eg har eit motto: Kvar einaste dag skal eg få i alle fall ein person til å smila. Klare eg det, så kan eg leggje meg om kvelden med godt samvit. Og det er overaskande lite som skal til. Det er viktig å hugse på at for nokre få personar så kan eit lite smil bety alfa og omega. Det var kanskje akkurat det som skulle til for å redde dagen deira.

Tilbake til det som eg blei spurd om. Kvifor vil du verte lærar? Mitt svar må bli: Eg passar veldig godt til å bli det. Eg elsker å gi av meg sjølv, samstundes som eg lyttar til andre. Og så syntes eg det er vanvittig kjekt å arbeide med skuleelevar. Vere ein del av utviklinga deira. Både på godt og på vondt...

Vil takke heile A1 for eit veldig kjekt skuleår, og eg må sei at eg gler meg til neste år. Men samstundes så skal det verte godt med litt ferie. Vonar alle får ein fin sumar, og så startar me opp at med ny frisk til hausten.